کد مطلب:210462 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:321
میوه ی دل اولیا
آن سلطان ملت مصطفوی علیه السلام آن برهان حجت نبوی علیه السلام آن عالم صدیق، آن عالم تحقیق، آن میوه ی دل اولیا، آن گوشه ی جگر انبیا، آن ناقل علی علیه السلام آن وارث نبی صلی الله علیه و اله آن عارف عاشق، ابن محمد، جعفر صادق - رضی الله عنه - گفته بودیم كه اگر ذكر انبیا صلی الله علیه و اله و صحابه و اهل بیت علیهم السلام كنیم، یك كتاب جداگانه می باید و این كتاب، شرح حال این قوم خواهد بود از مشایخ، كه بعد از ایشان بوده اند. اما به سبب تبرك، به «صادق - رضی الله عنه -» اقتدا كنیم، كه او نیز بعد از ایشان بوده
[ صفحه 30]
است؛ چون أهل بیت علیهم السلام بیش تر سخن طریقت او گفته و روایت از او پیش آمده، كلمه یی چند از آن حضرت علیه السلام بیاورم، كه ایشان همه یكی اند. چون ذكر او كرده آمد، ذكر همه بود.
نبینی كه قومی كه مذهب او دارند، مذهب دوازده امام دارند؛ یعنی یك دوازده است و دوازده، یكی.
اگر تنها صفت او گویم، به زبان عبارت من، راست نیابد كه در جمله علوم و اشارات و عبارات، بی تكلف به كمال بود و قدوه ی جمله مشایخ بود واعتماد بر او بود و مقتدای مطلق بود و همه ی الاهیان را شیخ بود. هم عباد را مقدم بود و هم زهاد را مكرم، هم در تصنیف أسرار حقایق، خطیر بود و هم در لطایف أسرار تنزیل و تفسیر، بی نظیر.
نقل شده است كه یكی پیش صادق علیه السلام آمد و گفت: خدا را به من عطا نمای. فرمود: آخر نشنیده یی كه موسی علیه السلام را گفتند: «لن ترانی» [1] گفت: آری، اما این ملت محمد صلی الله علیه و اله است كه یكی فریاد می كند: «رأی قلبی ربی» [2] دیگری نعره می زند: «الم اعبد ربا لم اره» . [3] .
صادق علیه السلام فرمود: او را ببندید و در دجله اندازید. وی را بستند و در دجله انداختند. آب او را فرو برد و باز برانداخت عرض كرد: یابن رسول الله! الغیاث الغیاث. صادق علیه السلام فرمود:ای آب! فرو برش. فرو برد. باز بانگ برآورد و عرض كرد: یابن رسول الله! الغیاث الغیاث.
صادق علیه السلام دگر باره فرمود: «ای آب! فرو برش» هم چنین فرو می برد
[ صفحه 31]
و برمی آورد. چندین كرت (چندین بار) چون امید از خلایق به یك بارگی منقطع گردانید. این نوبت عرض شد: یا الاهی! الغیاث الغیاث.
صادق علیه السلام فرمود: «او را برآورید» برآوردند و ساعتی بگذاشتند قرار آمد.
سپس به او گفتند: خدا را دیدی؟ گفت: تا دست در غیری می زدم در حجاب می بودم چون به كلی پناه بدو بردم و مضطر شدم، روزنه یی در دلم گشاده شد، آن جا فرو نگریستم آنچه می جستم، بدیدم و تا اضطرار نبود، آن نبود؛ امن یجیب المضطر اذا دعاه... [4] .
صادق علیه السلام فرمود: اكنون آن روزنه را نگه دار، كه جهان خدای عزوجل به آن جا فروست و هر كه گوید كه خدای عزوجل بر چیز است، یا در چیز است و از چیز است، كافر است. و نیز فرمود: حق تعالی را در دنیا بهشتی است و دوزخی، بهشت عافیت است و دوزخ بلاست. عافیت آن است كه كار خود را به خدای عزوجل باز گذاری و دوزخ آن است كه كار خدای با نفس خویش گذاری» و سخن او - صادق علیه السلام - بسیار است. تأسیس را كلمه یی چند گفتیم و ختم كردیم. [5] .
[ صفحه 33]
[ صفحه 30]
است؛ چون أهل بیت علیهم السلام بیش تر سخن طریقت او گفته و روایت از او پیش آمده، كلمه یی چند از آن حضرت علیه السلام بیاورم، كه ایشان همه یكی اند. چون ذكر او كرده آمد، ذكر همه بود.
نبینی كه قومی كه مذهب او دارند، مذهب دوازده امام دارند؛ یعنی یك دوازده است و دوازده، یكی.
اگر تنها صفت او گویم، به زبان عبارت من، راست نیابد كه در جمله علوم و اشارات و عبارات، بی تكلف به كمال بود و قدوه ی جمله مشایخ بود واعتماد بر او بود و مقتدای مطلق بود و همه ی الاهیان را شیخ بود. هم عباد را مقدم بود و هم زهاد را مكرم، هم در تصنیف أسرار حقایق، خطیر بود و هم در لطایف أسرار تنزیل و تفسیر، بی نظیر.
نقل شده است كه یكی پیش صادق علیه السلام آمد و گفت: خدا را به من عطا نمای. فرمود: آخر نشنیده یی كه موسی علیه السلام را گفتند: «لن ترانی» [1] گفت: آری، اما این ملت محمد صلی الله علیه و اله است كه یكی فریاد می كند: «رأی قلبی ربی» [2] دیگری نعره می زند: «الم اعبد ربا لم اره» . [3] .
صادق علیه السلام فرمود: او را ببندید و در دجله اندازید. وی را بستند و در دجله انداختند. آب او را فرو برد و باز برانداخت عرض كرد: یابن رسول الله! الغیاث الغیاث. صادق علیه السلام فرمود:ای آب! فرو برش. فرو برد. باز بانگ برآورد و عرض كرد: یابن رسول الله! الغیاث الغیاث.
صادق علیه السلام دگر باره فرمود: «ای آب! فرو برش» هم چنین فرو می برد
[ صفحه 31]
و برمی آورد. چندین كرت (چندین بار) چون امید از خلایق به یك بارگی منقطع گردانید. این نوبت عرض شد: یا الاهی! الغیاث الغیاث.
صادق علیه السلام فرمود: «او را برآورید» برآوردند و ساعتی بگذاشتند قرار آمد.
سپس به او گفتند: خدا را دیدی؟ گفت: تا دست در غیری می زدم در حجاب می بودم چون به كلی پناه بدو بردم و مضطر شدم، روزنه یی در دلم گشاده شد، آن جا فرو نگریستم آنچه می جستم، بدیدم و تا اضطرار نبود، آن نبود؛ امن یجیب المضطر اذا دعاه... [4] .
صادق علیه السلام فرمود: اكنون آن روزنه را نگه دار، كه جهان خدای عزوجل به آن جا فروست و هر كه گوید كه خدای عزوجل بر چیز است، یا در چیز است و از چیز است، كافر است. و نیز فرمود: حق تعالی را در دنیا بهشتی است و دوزخی، بهشت عافیت است و دوزخ بلاست. عافیت آن است كه كار خود را به خدای عزوجل باز گذاری و دوزخ آن است كه كار خدای با نفس خویش گذاری» و سخن او - صادق علیه السلام - بسیار است. تأسیس را كلمه یی چند گفتیم و ختم كردیم. [5] .
[ صفحه 33]
[1] خدا در پاسخ موسي عليه السلام فرمود: هرگز مرا (با چشم سر) نخواهي ديد؛ اعراف /144.
[2] پروردگارم را با مشاهدات قلبي (چشم بصيرت) ديدم.
[3] اگر پروردگارم را (با مشاهده ي قلبي) نديده بودم، هرگز عبادتش نمي كردم! (علي بزرگ).
[4] آيا كيست آن كه دعاي بيچارگان بي پناه را اجابت مي كند؛ نمل /63.
[5] تذكرة الاولياء.